In een week waarin van alles gebeurde zou je zeggen dat de keuze voor het juiste gehaktdagitem een lastige is. Lastig dus, totdat je toevallig tegen het volgende filmpje aanloopt. Kijken is weliswaar een voorwaarde om deze column te begrijpen, het zet tevens aan tot moordneigingen. U bent gewaarschuwd.
Na de eerste beelden uit Japan twitterde ik bang te zijn dat Mariska de Haas zou verkondigen dat Noach terug op aarde was, maar dit slaat werkelijk alles. Hoe ze met een maniakale grijns om haar gristensmoel genot ervaart aan de ramp in Japan. Te vies voor woorden. Wederom wordt bevestigd wat wij, keurige atheïsten, allang weten: gelovigen zijn enge mensen. Het massale misbruik, het verbieden van condooms, het indoctrineren van kinderen, alles ophangen aan een boek (of een kruis) en een fossiel die alle macht in handen heeft. Driewerf bah.
Al eerder schreef ik niet bijzonder gecharmeerd te zijn van kerkgangers. Althans, mensen die daarin doorslaan. Als je denkt dat Japan door elkaar is gehusseld omdat je god hebt verzocht de ogen van hardnekkige atheïsten te openen, dan heb je een aardig blok gewapend beton voor je kop. God, sta haar bij!
Al tijden loop ik met een idee rond en wellicht dat dit dan eindelijk het moment is om het te openbaren. Het is de hoogste tijd voor een ministerie voor mensen die ‘opzich weg zouden kunnen.’ Hokjesplaatserij kent een negatieve bijklank, maar een stempeltje op haar voorhoofd lijkt me lang niet gek: Gehersenspoelde Gristenhond! Een pleonasme voor uw eigen veiligheid.
Sophie Hilbrand weet hoe het is om een orgasme te faken, maar dit behekste type lijkt stante pede klaar te komen. Wat zeg ik? Leeg te lopen! “Hij greep Japan bij de schouders, schudde het door elkaar en zei kijk eens aan, hier ben ik”, verklaart de vereenzelviging van de geïndoctrineerde club. “Ik ga nog meer bidden dan ik al deed.” Hoe meer passie ze uitstraalt, hoe meer haat, ongeloof en verbazing ik voel. Op Twitter las ik een fijne suggestie, maar ik wil best iets verder gaan.
Zo denk ik bijvoorbeeld aan een hoofdrol in reconstructiefilmpjes van de aardbeving. Een week lang in een stoffige kelder vol bejaarde priesters of als deelnemer aan dierproeven. Ratten zijn er immers in alle soorten en maten. Het bewijs daarvoor levert ze zelf.
“Bidden om het atheïsme tegen te gaan kan altijd. Start nu. Overtuig ze van hun duivelse leven. In Japan wonen veel atheïsten en dat was dan ook een fantastische plek voor god om te beginnen…” En dan wordt er beweerd dat atheïsten gelovigen niet in hun waarde laten. Echter, gristenhonden voeden met hun doen en laten de atheïst. En praat ik dat dan goed? Jazeker wel!
Een aardbeving waarbij mogelijk tienduizend mensen het leven laten een ‘waarschuwing’ noemen van god. Een ‘waarschuwing’ waar bovendien om gesmeekt is. De watersnoodramp in 1953 was zeker ook zo’n boodschap. De aanslagen in New York, Londen en Madrid? WO I en II ? Nagasaki en Hiroshima? Allemaal signalen van boven. En wij, naïeve ongelovigen? Wij willen er maar niet van leren.
